Olifanten enzo

Vorige week zaterdag vertrokken we rond kwart over tien met de bus vanuit Kumasi naar het noorden van Ghana. “Wow! Only fifteen minutes late!” was de reactie van een ironische Ghanees op het te laat vertrekken van de bus.
Het werd een lange rit en tien uur later kwamen we aan op onze eindbestemming Tamale. Toch was de reis wederom goed te doen; mensen die hangend uit het raam hun boodschappen deden, het veranderende landschap dat aan ons voorbij trok en de vele kinderen die nog steeds enthousiast naar ons zwaaien, bezorgden ons voldoende afleiding.
Het werd ons duidelijk dat we ons in een heel ander stukje Ghana bevonden:
de bevolking is een stuk armer, mensen leven in lemen hutjes met rieten daken zonder water en electriciteit. In Tamale bleek iedereen zich vooral te verplaatsen per fiets of motor, het overgrote deel van de inwoners is moslim en spreekt Dakbani in plaats van het voor ons bekende Twi en ook het klimaat was anders dan we gewend waren; overdag een droge hitte en ‘s nachts een verfrissende koelte. En stof. Veel, heel veel stof.
We verbleven een aantal dagen bij een Nederlandse vrouw die ons ontzettend gastvrij ontving. Ze werkt op een school en had voor ons, naast een afspraak op haar eigen school, ook nog wat afspraken op andere scholen geregeld. Zo bezochten we in twee dagen een aantal scholen om de leermiddelen van het AMO Programme te promoten. Net als op de scholen in Kumasi, werd er ook nu weer enthousiast gereageerd op onze komst en verkochten we een klein aantal leermiddelen. Totdat we een uur voor ons vertrek uit Tamale gebeld werden door een wanhopig klinkende vrouw die ons vroeg of we alsjeblieft nog even langs wilden komen om het een en ander over AMO te vertellen. Ze bleek een project te leiden waarbij een aantal scholen worden gebouwd. Ter verbetering van het Ghanese onderwijs was ze op zoek naar duurzame leermiddelen. Binnen een half uur plaatste ze een order van 200(!) leermiddelen die wij met een stalen gezicht in ontvangst namen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Maar eenmaal buiten konden we ons enthousiasme niet langer bedwingen en uitgelaten stelden we onze AMO collega’s op de hoogte van dit grote nieuws. Dit betekent namelijk dat er voor de komende maanden weer genoeg te doen is in de werkplaats, dat er weer geld binnenkomt en dat er weer een kleine bijdrage geleverd wordt aan de verbetering van het Ghanese onderwijs. Maar we zijn er toch ook wel een klein beetje trots op dat we op deze manier onze inzet voor AMO kunnen afsluiten.

In uitgelaten stemming verlieten we Tamale met de bus richting het Mole National Parc.
Dit is het grootste wildpark van Ghana en omdat we toch naar Tamale gingen konden we dit mooi combineren.
In de vroege ochtend gingen we, samen met nog vier anderen, onder begeleiding van een gids het park in. Al snel zagen we de eerste antilopes, maar die hielden we al gauw voor gezien, we kwamen immers voor de olifanten. Maar toen we ze na anderhalf uur nog niet gezien hadden, begon de moed ons in de schoenen te zakken. Totdat de telefoon van onze gids ging! Zijn collega aan de lijn (lang leve de communicatie, ook op de savanne!) die ons wist te vertellen waar de dikhuiden zich bevonden. In snel tempo renden we naar de bewuste plek. En jawel, daar stonden ze! Zie foto’s…
De rest van de dag genoten we in ons bikini bij het zwembad van het uitzicht over de savanne, waar we af en toe de olifanten, bavianen en andere dieren voorbij zagen komen.
Een heerlijke dag waarop we ter afsluiting genoten van een prachtige zonsondergang.

Aankomende dinsdag vertrekken we definitief uit Abetifi. We ronden daarmee onze werkzaamheden voor AMO af. Voordat we naar Nederland terugkeren zullen we eerst nog twee week gaan genieten van een reis langs de kust. We houden jullie op de hoogte!